A little Tarantino never killed nobody. Gooi daarbij nog Leonardo DiCaprio en Brad Pitt in de mix and count me in! Deze film moest ik zo snel mogelijk zien.
Als je een filmliefhebber bent, dan moet je deze film zien. Alles aan deze film ademt film. Tel daarbij de heerlijke jaren 60 vibe, de top muziek en de fantastische acteurs op en je hebt een van de beste films van het jaar.
Als je de film kijkt kun je de geur van sigaretten bijna ruiken. Het voelt alsof je echt in de jaren ’60 rondwandelt. Alles klopt de kleding, de auto’s, de muziek. Tarantino heeft duidelijk nergens op bezuinigd en dat voel je. Hij geeft je echt het tijdsbeeld van 1969, waarin deze film speelt.
Leonardo Dicaprio en Brad Pitt spatten van het scherm. Het is moeilijk te geloven dat deze twee grootheden nooit eerder hebben samengewerkt. Vooral omdat ze zo’n goede chemie hebben. Je gelooft direct dat ze al jaren bevriend zijn. Rick Dalton (DiCaprio) de acteur en Cliff Booth (Pitt) zijn stuntdubbel. Rick zijn carrière zit een beetje in het slop. Hoe gaat hij daar weer bovenop komen? Daar lijkt het om te draaien. Heel leuk is dat je clips ziet uit de films en series die hij heeft gemaakt. Zo zie je eigenlijk hoe zijn carrière in elkaar zit.
Inmiddels zijn Roman Polanski en Sharon Tate in het huis naast Rick ingetrokken op Cielo Drive (als er nu geen lampje gaat branden, dan wordt het tijd om je geschiedenis even op te halen. Complottheorieën genoeg… ga maar even rondkijken op Google). Sharons carrière zit in de lift en life is good.
Juist deze tegenstelling tussen de has-been en de up-and-commer maakt het verhaal extra boeiend. Ook de hele hippiecultuur geeft het een extra dimensie. Daarnaast is de cast echt fenomenaal. Naast DiCaprio, Pitt en Robbie zijn ook grootheid Al Pacino, Kurt Russel, de nieuwe Elvis Austin Butler en Luke Perry te zien (en dan vergeet ik vast nog en hele rij mensen).
Al met al is dit nu al absoluut een van mijn favoriete Quentin Tarantino films geworden. Ik raad iedereen aan deze film te kijken.
Cijfer: 9!
Miss Movie 