Ik ging dit weekend naar de bioscoop! Mijn man (ha!) en ik bezochten Inferno in de bioscoop in Kampen.

En ja, daar is hij weer. Ieders favoriete professor Robert Langdon. In z’n gezicht ietsje ouder, maar zonder grijze haren en natuurlijk even slim als dat we van hem zijn gewend. Al viel dat in het begin van de film wel even tegen. Die verwarde indruk had hij niet alleen, maar ik ook zelf even in het eerste half uur. De film begint in een razend tempo. Zó snel, dat ik de draad eventjes kwijt was. Leef je je meteen goed in, dat dan weer wel.

Natuurlijk is hij op een of andere manier weer in de problemen geraakt en natuurlijk staat er weer een mooie dame aan zijn zijde om dit probleem uit te dokteren, see what I did there? De overige personages zijn ook prima, al had ik zelf toch soms even een ‘huh, waar hoort die nou weer bij?’gevoel. Kwam allemaal goed naar mate de film vorderde.

De film lijkt, zoals ik al gelezen had, op zijn voorgangers. Het gepuzzel, op-de-vlucht-zijn, de prachtige locaties en de hersenen van Langdon die als een tierelier draaien. Ik heb met plezier naar de vorige twee films gekeken, dus ik verwachtte dat deze niet anders zou zijn. Toch vond ik de setting van de eerste twee films net wat leuker.

De soundtrack van de film is geschreven door Hans Zimmer (applaus!), dus ik luisterde extra goed. Die past prima bij het eigentijdse en dat deze film heeft meegekregen. Beetje Hans Zimmer 2.0 zeg maar. Ook hiervoor geldt dat de muziek uit de vorige films mij persoonlijk wat meer aanspreken.

Inferno was een toffe film, maar echt verplicht bioscoop-materiaal vond ik niet per se. Good, not great!

bron afbeelding